sylvia plath ım belki de ben,
yaratıcılığını yitirdiği için intiharı seçen
ve katletmeyen çocuklarını kendiyle birlikte.
bunalımdan çıkamayan bir türlü her geçen gün.
bense ıslanmış, ucu buruşmuş yara bandımla,
soğuk mutfağımın bir köşesinde ayakta
ölümüne içime çekerken sigaramın zehrini,
o kelimedeki "i" sesli harfi gibi düştü gitti
gözümün önünden en genç ve körpe yıllarım.
ne kadar uçarsan havalarda
o kadar yerin dibine çakılırsın jet hızıyla,
ne kadar çok uzaklaşırsan evinden,
o kadar çok gerisin geri yürümek zorunda kalırsın debelene debelene..
nefret beni içine alıp sarmalamaya çalıştı
evet bu kelime öldürür insanı
aç kapıyı da gireyim içine
saklanacak hiç yerim yok
hadi şov başlasın.
bu duygu beni aşağılıyor,
daha da diplere
dibe dibe dibe durmadan...
gidiyorum
akıyorum,
ve sonunda
sanırım çakıldım kaldım!
TAK!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder